Pritja noton në sytë e tu
E ti digjesh në vetminë e madhe
Se jeta bën kërdi mbi lotë e plagë
 
Ftohtë është nën strehën e shpirtit
E ti dergjesh si zog i vrarë
Shumë kemi pas folur për vjeshtën
E ti kot mi mbledh kujtimet
Andej nga s´ka mbetur asgjë
 
Mbi varr bie shi i pritjes
Kisha harruar ta puth vdekjen në sy
 
E unë vdes i gjallë në shi

Kam shkruar më se njëherë
Shkronja e lotë e dashuri
Dhe pak ...veç pak ngushëllim
E kam ndry në sytë e tu
Për një shikim për një copë dhembje
 
Kam bërë pikturë skandaloze
Mbi letër të bardhë fjalë
Një ëndërr e dytë
Dhe pak ... o sa pak buzëqeshje
Për veten time dhe fatkeqësinë
 
Kam puthur largësitë e tua
Një mijë e njëqind ditë
Nuk e bëmë dot dhembjen
Dashurinë e pathënë dhe lotët
Një mijë e njëqind net e kam parë
Ikjen në gërshetim shikimesh
 
Kam qenë në tokë edhe një çast
Nuk do të ketë pse dhe si
Alfabetin e dhembjes nuk e ke mësuar
E dashurisë epja emrin dhe mos harro
Le të bëhem përrallë e gurit
Pluhur nën këmbët tua
 
Kam qenë njëherë e kaherë
Në një kohëdhembje
Në një jetëpritje baraz me vdekjen
Ka pasur edhe këngë e fjalë
Dhe pak dashuri ... o zot sa shumë
Vjeshtë në jetën time
 
Kam prekur sytë e tu e të dhembjes
Edhe fjalën edhe lotin edhe puthjet
Edhe ... ditën e sotme e të nesërme
Tretjen time në prag pranvere
 
Mes lulevargjesh hi i kujtimeve
Dhe asgjë tjetër s´ka më
As pritje e fjalë as lotë e dashuri
S´ka më